ERGENLİK DÖNEMİNDEKİ ÇOCUĞUNUZLA İLETİŞİM KURARKEN DİKKAT !!!
Anne-babalar bu dönemde çocukları ile uyum göstermekte zorlanırlar.
Nasıl davranacaklarını bilemediklerinden, onlara çocuk gibi davranmaya devam ederler.
Genellikle aileleri tarafından yargılama ve eleştirme tepkileri ile karşılaşan gençler ; kendilerini anlaşılmamış, değersiz, haksızlığa uğramış, çaresiz hisseder.
Bu duygulanım sonucun da genç ebeveyn ile iletişimi keser ya da öfkeyle karşılık verir.
Genç bu davranışı sergileyince ebeveyn panik yapar “Çocuğum elimden kayıp gidiyormuş hissine” kapılır ve çocuğuyla “arkadaşça” vakit geçirmek ister.
Bu kaygıyla aile yanlış tutum içine girer gence karşı sınırları esnetebilir; bu tutumda gencin istekleri, ihtiyacının önüne geçebilir. Gencin zarar görebileceği durumlarda paniğe kapılıp daha katı sınırlar konulduğunda gence ikircikli bir mesaj gitmiş olur.
Bu gibi durumlarda da ergen, anne babasıyla çatışmaya başlayabilir.
Gencin aile ortamında arkadaşa değil, anne babasına ihtiyacı olduğunu unutmayalım. Çocuklarımızın etrafında pek çok arkadaşı olabilir; ancak yalnızca bir tane anne babası vardır.
Gençlerle yaptığım sohbetlerin geri dönütünde söyledikleri ortak düşünce; hata yaptığımızda arkamızda olacak, bizi destekleyecek, doğru karar veremediğimiz noktalarda bize yol gösterecek, yıkıcı eleştiri yapmayacak, sınırları oluşturacak ebeveyne ihtiyacımız var diyorlar.
Gencin hayatındaki bu ihtiyaç aslında “güvenli üs” ihtiyacıdır.
Net sınırlar oluşturulduğunda, genç hangi adımda neyle karşılaşacağını, hangi davranışının onun için nasıl sonuçlanacağını bilir ve kendini güvende hisseder.
Ebeveyn-çocuk arasındaki ilişki de bu ölçüde sağlamlaşır ve çatışma azalır.
Betül MERT
SOSYOLOG/AİLE DANIŞMANI
FACEBOOK YORUMLAR