Hüzün dolu gözlerini uzağa doğru çevirdi, “belki de yaşanacak daha çok sınav var!” dedi.
Yeşil, mavi, kırmızı belki de hayatın tüm renklerini taşımak istiyordu üzerinde, lakin hayat başka mısralarda gezdiriyordu onu.
Hâlbuki o bir şiirin mutluluk satırları olmak isterdi. Yorgun vücudu ve ruhu onu ne kadar taşıyacaktı bilmiyordu. Ufka doğru dik bakmak istiyordu; ama boynu sanki hep eğikti. İçini geçirirken inip kalkan göğsüne elini koydu. Kalp atışları meydan okuyordu ona.
Gözlerinden iki damla yaş düştü. Tuzu dudaklarını yaktı sanki. Elini dudaklarına götürdü. Sessiz, kimsesiz cümleler dudaklarından döküldü. Eline üç tane taş aldı. Deniz kenarına doğru ilerledi. Birinci taşı olabildiğince uzağa fırlattı. İkinci ve üçüncüsünü de, öyle bir hırsla fırlattı ki sanki içindeki tüm kederleri uzağa yollar gibiydi.
İçini saran umut tohumları yüzünü aydınlattı. Pes etmeyecekti.
Umut her zaman vardı. Yaşanan şeyler asla bir insanı, bir kadını yok edemezdi. Hayatın anlamında umut olduğu müddetçe yaşamı kucaklayıp devam etmek, güneşin her doğuşunda karanlıktan aydınlığa kucak açmak, inanmak, Allah'a teslim olmak vardı. Sevgiden asla vazgeçmemek, kendini ve dünyayı sevmek... Ve O’na, sadece O’na yönelmek… Bu sefer yüzündeki gülümseme, hüznü yendi. Kadın olmak, her ne kadar zor olsa da bu evrende, herkese meydan okumaya hazırdı.
Kadın bir dünyaydı aslında, toprak anaydı. Öylesine güçlü, öylesine yaratıcı, sarıp sarmalayıcı... Onun adını yok etmeye çalışanlar acaba bunun ne kadar farkındaydı! Kimsenin onu yok etmesine izin vermeyecekti. Başaracaktı. Onun adı kadındı.
FACEBOOK YORUMLAR