GÖZYAŞLARI MUTLULUK OLSUN
Ben, adım önemli değil, ama hepinizin, kıyıya vurmuş cesedimle tanıştınız… Daha dünyaya geleli çok olmadı aslında. Gözlerimi açmamla kapatmam bir oldu. Bu dünyanın, bu insanlığın neydi benden alacağı? Daha 2 - 3 yaş nedir ki, sorarım size! Ne istediniz benim geleceğimden? Topraklarımızdan, o güzel vatanımızdan niye kaçtık? Kimlerin hırsları benim güzel doğduğum topraklarımı bu hale getirdi? Size soruyorum ve cevap bekliyor bu cansız bedenim.
Annemle babamla, kardeşimle güzel günlerimiz olacaktı. Büyüyecek, okullara gidecek, belki bir doktor, belki bir mimar ya da öğretmen olacaktım. Bir gün sevdiğim kızla evlenip çocuklarım olacaktı. Umutlarla, hayallerle dolu bir hayata kucak açacaktım. Ama savaşa hep HAYIR diyecektim.
Kimse güllük gülistanlık memleketinden kaçıp, açlık, sefillik içinde, insan tacirlerinin eline düşüp açık denize bir botla açılmaz. Korkular, umutlar, evlat sevgisi sizi sonunda dalgalarla cansız bir bedenle kıyıya vurdurabilir. Kimsesiz, çaresiz cansız bir beden, hatta ölümün beni nasıl kucaklayışından bile habersiz. Belki de bir neşeydi bota binmek benim için. Hâlbuki annemle babamın korkuları vardı, eminim. Geleceğimiz için son çare olan her şeyi kullanmak, ne kadar tehlikeli olursa olsun... Keşke gülen yüzüm ve neşeli sesimle hatıralarınızda kalsaydım. Ben diğer hayata geçtikten sonra dünya benim görüntülerimle çalkalanmış ne olacak! Biraz konuşacaklar, üzülecekler, gazeteler, televizyonlar birkaç gün konu edecek beni. Belki bundan sonra, benim gibi evini barkını, vatanını kaybetmiş çocuklara, insanlara zulüm etmeyecekler, vatanlarının kapılarını açacaklar; ama ya sonra…
Asırlardır savaşlar süregelmiş bu yaşlı dünyada. Hırslar, para, iktidar, hatta aşklar, belki de, savaşlara yol açmış. Yeri gelmiş, iktidar için kardeş kanı dökülmüş. Çoluk çocuk, insanlar… Kamplarda ölüme terk edilmiş ya Sarajevo’daki ölen çocuklar… Anasız babasız kalmış çocuklar. Aileler yok olmuş. Benim gibi nice küçük cansız bedenin fotoğrafları insanları ağlatmış.
Hiç kimse canını, sevdiğini kaybetmek istemez. Kimseye kalmayan bu dünyada savaşı yaşamak ne kadar anlamsız…
Vatanlarından gözyaşı içinde sürülenler, göçmen kuşlar bile yer bulmuş dünyanın bir köşesinde. Ama ya ben, ya biz… Acımadınız mı biz çocuklara asırlardır, niye hırslarınız?
Savaşlar olmasın, çocuklar, analar babalar ağlamasın. Silahlar çiçek olsun. Çocukların gözyaşları mutluluk olsun. İnsanoğlu utanacak şeyler yapmasın.
Ben, 2-3 yaşlarında dünyaya doymadan buralardan göç eden çocuk, adım önemli değil. Savaşın acımasızlığını gösteren bir simge oldum artık. Sizlere bakıyorum gökyüzünden ne zaman huzura ereceksiniz diye. Belki de bu dünyanın acımasız savaşlarını, insanoğlunun utançlarını yaşamadan, görmeden ve sizlere benzemeden bu dünyaya veda etmem belki de Allah'ın bana mükâfatıydı.
FACEBOOK YORUMLAR