BEYAZ BİR KÂĞITTA MUTLULUĞU ANLATMAK…
Beyaz bir kâğıdın üzerine cümleler yazmak, bazen konuşmaktan daha iyidir. Yazılı şeyler, kalıcıdır. Yazıyorum içimden geçirdiklerimi…
Diyorum ki; hayatın içinde mutlulukla mutsuzluk aslında iç içe…
Dünyada yaşadığımız her şey aslında iç içe… Hayattan çekip çıkardığımız ve elimizde tuttuğumuz bir avuç kadar da olsa hissettiklerin, acı ya da tatlı olmaksızın kazandıklarımızdır. Önemli olan görebilmektir aslında…
Ne taraftan baktığımız önemli…
Yaşadığımız her şey, geriye bıraktıklarımız masala dönüşüyor. Fotoğraflar olmasa hafızamızdaki anıların renkleri soluklaşır, silinir. Neler yaşanıyor aslında, kaybettiklerimiz, doğup büyüttüklerimiz, seyahatlerimiz, aşklar, savaşlar… Kısacası dünyanın yaşanmışlıkları…
Bunları yaşarken hissedilenler, zamanla yerini yenilerine bırakıyor. Yaşam bir döngü, tekrarlar içerisinde. Bu süreçte yaşanılanlar insanları ne kadar tekâmül ettiriyor bilmiyorum, ama şöyle bir baktığımda dünyaya, insanoğlunda ilk çağlardan beri değişen bir şey yok.
Teknoloji, ilim, bilim eklenerek artmış, bilgi genişlemiş ama duygular ve yaşanılan olaylar hep aynı… Hatta daha da kötü…
Çünkü insandaki hırs çoğaldı. İnsan ne zaman dünya ve kendisi için tekâmül edecek? Hiç zannetmiyorum, tekâmül edenler o kadar az ki… Yozlaşan bu dünya, kendi sonunu galiba kendi getirecek.
Sevgiyi kaybettik, Şair Necatigil’in en sevdiğim şiiri “Sevgilerde” dediği gibi “Sevgileri yarınlara bıraktık bitmeyen işler yüzünden’’, dünyanın telaşı, maddiyat bizi başka yerlere aldı götürüyor.
Hâlbuki hayat kısa, yaşamı sevgiyle mutlu kılmak, sevginin getirdikleriyle paylaşabilmek, bizleri tekâmül ettirdikçe, dünyayı da cennet yapar diye düşünüyorum.
Güzel yarınlar için sevgi dolu çocuklar yetiştirelim ve sevgi ekelim hep birlikte. Bence en büyük görevimiz bu…
En önemlisi de çocuk gönlüyle ve sevgiyle kalmamız. Umarım hepimiz çocuk gönlümüze sarılıp sevgiyi çoğaltırız.
FACEBOOK YORUMLAR