MAVİYE ÖVGÜ

MAVİYE ÖVGÜ

Mavi rengi sever misiniz? Ben çok severim. Mavi beni sonsuzluğa, huzura, özgürlüğe alır götürür. Gökyüzünün ve denizin zaman zaman değişen birçok mavi yüzü vardır. Kimi zaman mutlu kimi zaman hüzünlü yüzleri… Bazen güneşle, bazen bulutlarla, bazen yağan yağmurla bütünleşirken beni de başka türlü içine çeker...

Bugün niye maviden maviye yazmaya başladım biliyor musunuz? Şu anda denizin ve gökyüzünün bütünleştiği bir yerdeyim. Gök, mavi ve deniz…

Mavi ve ben, ikisinin arasına da kulağıma inceden sızan Rahmaninov’un 3. Piyano konçertosu...

Mavide mavi ile bütünleşip, kâh uçuyorum, kâh yüzüyorum ya da denizler altına yolculuk yapıyorum. Bazen beyaz bir martı, bazen uçan bir balık, bazen yelkenleri rüzgârla şişmiş bir yelkenli bana arkadaşlık ediyor.  Hey! Vira, vira…

Hey! Martı, beni de al yanına. Ya sen yunus; beni de al, beni de al yolculuğuna, bilmediğim yerlere götür. Denizin üzerinde motorların bıraktığı beyaz köpükler içine dalmak geliyor içimden, kimse tutmasın beni. Mavi derin, mavi gizemli… Çektikçe çekiyor beni içine.

Ve atlıyorum denize, maviyle kucaklaşmak için… Denizin suyu şifalı, huzur veriyor tüm hücrelerime. Suyun içinde yüzümü, gökyüzüne ve güneşe doğru çeviriyorum. Gülümsüyorum, ben artık maviyim.

Rahmaninov notaları hâlâ kulağımda, tuzlu su gözlerimi yakıyor ve yaşartıyor. Belki de mutluluk beni ağlatıyor, çözemedim. Bir de yeşili gördüm, suya doğru eğilmiş dalları yansıyor suyun üzerine, maviye yeşil çalmış. Bir fırça darbesi gibi, tuvalde güzel bir yansıma…

Ve yıllar öncesine gittim. Hani masala başlar gibi: “Bir varmış bir yokmuş…” Az gittim uz gittim dere tepe düz gittim. Evet, her yaşadığımız, geride bıraktığımız bir masal olduğuna göre pek de yanlış değil, yanılıyor muyum?!

Yıllar önce bir iki kere denize dalmıştım. O gizemli yolculuğu hatırladıkça hâlâ heyecanlanırım. Denizin dibindeki o renkler, bilmediğim balıklar… Bir masal alemine kaçmış gibi hissedince insan ister istemez masallardaki denizkızlarından olabilir miyim diye düşünüyor…

Sanki yaşama orada devam edebilirmişim gibi bir hisle her şeyi unutmuştum. O gizemli yaşam beni büyülemişti. Zamanın nasıl geçtiğini bilememiştim. Derin mavi, gizemli mavi aldı götürdü beni. Bana, sana, ona…

Buluşturdu yüreğimi mavinin gizeminde, özgürce… Sevginin yolunu bir kez daha gösterdi, ama bu sevgi beni, Yaradan’ın sevgisiyle buluşturuyor işte. İbadet sadece namaz kılmak, oruç tutmak değil ki…

Onun yarattıklarını görebilmek, sevmek, şükretmek, hamd etmek de, bir ibadet değil mi? Öyle inanılmaz ki, yarattıklarını tefekkür etmemek mümkün mü? Kâh mavide, kâh yeşilde ya da yarattığı her şeyde… Herkes için görebildiği her şeyde…
Ve sırdaşım mavi; sana anlattım yüreğimi, tüm dualarımla…