Dışlamak mümince bir davranış değildir!

Çok acıdır ama bu bir gerçek.

İyiler dışlayarak, kişilerin kötülüğüne neden olurlar.

Halbuki biraz iletişim, biraz merhamet, biraz dikkate almak - dinlemek sorunları çözer.
Dışlamak kaybettirir daima.

Dışlamak mümince bir davranış değildir.
İnsani bir davranış değildir.

Dışlamak nefret ve öfke doğurur.
Öfke ve nefretin sonu çoğu zaman felakettir. Aileden, çevreden, mahalleden, şehirden ve dahi ülkeden dışlanan genç; zararlı hale gelebilir.

Sağlam, bir ailenin yolu çocuk ve gençleri sevgiyle sarmalamaktan geçer. Hatalarına rağmen merhametle yaklaşmaktan geçer. Sağlam aile sağlam toplum demektir. Sağlam toplum sağlam, güçlü bir ülke demektir. Aileden, çevreden dışlanan gençleri, yol kenarında tezgahlanmış nice habis niyetli, tuzak kurucular kapanlarıyla bekliyor olur daima. Çocuk daha anne karnındayken terbiyesi başlar. Annenin yedikleri içtikleri çocuğa sirayet eder...

Terbiyenin yolu sevgiden, sabırdan geçer. Terbiye denince genelde şiddeti çağrıştıran davranışlar anlaşılır.

Oysa ki terbiye şiddet ve şiddetimsi davranışlarla sağlanılmaz. Terbiye için disiplin şart, disiplin şiddetle karıştırlmamalıdır. Terbiye yolu şiddet olmamalı. Şiddet; şiddeti doğurur. Şiddet bir terbiye yöntemi değildir. Şiddet korkuyu aşılar, korku nefreti, nefret öfkeyi doğurur. Çocuklarınızın mürebbiyeleri ebevynleridir. Terbiye eden neyse, çocuk onu taklit eder. Onun içindir ki ebeveynler sevgiyle, bilinçle hareket etmek zorundadır.

Bugünün çocukları yarının genç nesilleridir.
Genç nesilleri kazanmak için şevkat ile yaklaşmak, agresif çığlıklarını duymak, dikkate almak, diyalog kurmak gereklidir.

Dikate alınmayan genç kendi Krallığını kurup oradan agresifçe karşı atağa geçer. Beni görmek zorundasınız, ben buradayım der davranışlarıyla...

Dışlanan gençler sorun yumağı haline gelmeye zorlanmış gençlerdir.

Hiçbir fert bir günde, bir ayda, bir yılda çevreden, aileden bağımsız sorunlu hale gelmez. Bu bir süreçtir. Yani kimse Bir günde kötü- şerli hale gelmez. Aile ve çevre bu yolları döşer. Tabiri caizse "iyiler" Bu yolu sevgisizlikleriyle döşer bir nevi. Gerçek iyiler; şerre gidebilecek olası yolları iyilikle kapatandır. Kötülüğü görüp uzaklaşınca, dışlayınca gerçek iyilerden olunmaz. Kötülüğün yolu iyilerin dışlaması ve bananeciliğinden geçer çoğu zaman.
Unutmayın en büyük kötülük sevgisizliktir.