Bazen bir eşyaya göz ucuyla bakar geçer gideriz. Bilmeyiz ki o eşyanın yaşanmışlığını anılarını geçmişini...
İşte tam da böyle bir an yaşamışlığımdan bir anı paylaşmak istedim.
Yer İzmir, öğretmenevinin otoparkına aracımızı park ederken gözüme şirin mi şirin bu mavi tosbağa ilişti.
İlişmemesi mümkün değil zaten.
Önce umarsızca bakıp geçtim önünden.
Sonra içimde bir istek belirdi meraktan.
Oldum olası eski, antika ya da tarihi yapıtların hikayelerini merak etmişimdir.
Hatta öyle ki Balat'ın o tarih kokan sokaklarını adımlarken yanımdan geçen eskicinin tablasındaki paslı abajuru, kırık kocaman radyoyu merak edip hikayesini sormuşumdur.
Bir an gerisin geriye dönüp şirin tosbağanın yanına yaklaştım sürücüsü park etmekle meşguldü. Hafif kararan günün ışıksızlığında uzaktan fark etmemiştim. Yaklaştıkça sürücüsünün genç, güzel, nazik bir hanımefendi olduğunu fark ettim.
Selamlaştık,
Aracınızı inceleyebilir miyim dedim?
Genç bayan merakımı fark etmiş olacak ki onay verdi. Araç epey eskiydi. Hiçbir yeniliği yoktu. Adeta ellili yıllardaki siyah beyaz filmlerden fırlamış gibiydi.
Öyle piyasadan alınmış meraklısı tarafından kullanılan türden değildi. O an içimden kesinlikle bu tosbağanın bir hikayesi vardır mutlaka dedim.
Sordum hanımefendiye.
Genç bayan anlattı hikayeyi.
Anlattıkça hüzün karışık gururlu bakışları üzerimde geziniyordu.
Dedemden kalma bir armağan, bir miras bana.
Ben de kullanmaktan dedemin anılarını yaşatmaktan mutluyum dedi. Nazikçe teşekkür edip ayrıldık.
İzmir' in caddelerini arşınlarken bu tatlı diyalog epey zihnimi meşgul etti.
Günümüzde torunların bırak eskisi aracını kendisinden bile utanç duyduğu zamanda genç, güzel, müzisyen bir torun dedesinin anılarını eski bir arabayla yaşatma derdindeydi.
Çıkardığım sonuç; dede sevgisiyle ilgisiyle torununa değeri kıymet vermeyi aşılamış olacak ki bugün anıları diri ve ruhu yaşatılıyor.
Sevgili ebeveynler gelecekte yaşamak istiyorsanız geçmişinizde iyi tohumlar ekin.
FACEBOOK YORUMLAR