ENKAZ!

O gece sokaklar zifiri karanlıktı, ıssızdı, akşamdan uyarı yapılmıştı yoğun kar yağışı bekleniyordu!

Şehir heyecanla o gece sanki beyaz rahmete hazırlık yapıyor gibiydi!

Şehir bembeyaz bir örtüye kavuşacaktı.

Onun heyecanı ile girmiştik o gece sıcacık yataklara...

Beyaz rahmet yağacak, çocuklar gönüllerince kar topu oynanacak ve  kardan adam yapacaklardı...

Kim bilebilirdi ki benim güzel yurdumun kefen giymeye hazırlandığını...

Çocuklar bu hayallerle daldı uykusuna, gençlerin yaklaşan üniversite yolculuğu hayalleri vardı belkide. 

Kimi de sevdiği ile hayatını birleştireceği günü hayal ederek, yüzündeki tebessümle daldı rüyasına.

Hangimiz o gecenin son uykumuz olduğunu bilebilirdik ki?

Hep şiirlerde duyardık o sözü; "uyudun, uyanamadın olacak" 

İşte tam da öyle oldu o karanlık gecede...

Bir çok kişi uyudu fakat uyanamadı...

Asrın felaketi uykuda savunmasız yakalamıştı gidenleri...

Sonra şehir derin bir uykuya daldı,

Şehir sessizdi, rahmet nazlana nazlana gökten inmeye başlamıştı!

Göz kapaklarımın ağırlaştırığında saat gece yarısını biraz geçiyordu.

Uyku çevrelemişti bedenimi...

Uyumak ile uyanık kalmak arasında gidip gelirken, derin düşüncelere daldım. 

İnce ve derin düşünceler, hassas noktaları olan hesaplar yaptım kendi içimde. Bir nevi kendimi ve günahlarımı sorguladım. Neler mi düşündüm? 

En ağır depremlerin  bıraktığı bir enkaz yığını gibiydi o gece ruhum,

İçimde derinden bir sızı vardı,

Belki de günahımın ağırlığı ile bocalıyordum,

İnsanız beşer, şaşar varlıklarız, günahkarız,

Bu düşünce sürecinde sürekli kendimi sorguladım.

Günahlarımı gözden geçirdim. Dedim ya nefis muhasebesi yaptım diye...

Bazı günahlarıma dövündüm, ağladım, ve kendimi çokça sorguladım...

Bunu neden yaptın? Yanlıştı, yanlış olduğunu bile bile yapmamalıydın deyip kızdım kendime!

Sen bu kadar aciz olamazsın dedim. Ama acizdim, bende bir kuldum nihayetinde.

Hata biz insanların çoğu kez yaptığı şeylerdi.

Günahları işlerken nefsimize, hevesimize ve çoğu kez de kalbimize yeniliyorduk.

Çünkü; şeytan günahı, cazip hale getiriyor, bizde bile bile ona uyuyoruz, bazı zamanlarda...

Şimdi ölsem, buna hazırlıklı mıyım dedim!

Nasıl gidecektim Allah'ın huzuruna?

Yüzüm kızarmadan nasıl bakacaktım onun yüzüne? Attığımız her adımda günah mı diye sorgulamadan hareket ediyoruz hepimiz. 

Sonunu düşünmeden anlık hayat yaşıyoruz.

Allah'ım biz çok büyük günahlar işledik, nefsimize, zevkimize, kalbimize yenik düştük deyince affeder miydi Rabb'im bizleri?

Tüm bunlar kulaklarımda ve  beynimin içinde uykuya dalana kadar çınladı durdu...

Acaba yaşanan bu doğal afetlerde birey olarak benim yaptığım hatalarda mı var dedim.

Sonra insan olduğum için elbette vardır diye düşündüm! Bu yaşanan doğal afetlerde seninde, benimde, bizimde,onunda, bununda, şunun da,  hepimizin küçük yada büyük payımızın olduğunu düşündüm. Çünkü bizler çok bilinçsiz olarak yaşıyoruz.

Neden mi bunu diyorum?

Çünkü Rabbimin gördüğünü, duyduğunu, bildiğini bile bile göz göre göre Allah'tan utanmadan, korkmadan ve çekinmeden, onun gördüğünden emin olduğumuz halde çoğu zaman hiç olmayacak işler yapıyoruz, kimi zamanda hayasızca davranmaktan hiç mi hiç kaçınmıyoruz.

Giyim, kuşam,hal, harekete dikkat etmeden!

Her koyun kendi bacağından asılır ile kendimizi teselli ediyor ve günahımıza örtü bulmaya çabalıyoruz.

Tüm bunları düşünürken, hüzünlü bir şekilde uykuya dalmışım. Sabaha karşı uyandığımda ise korktuğum ve aklıma gelen her şey az daha başıma gelecekti... Bende göçüp gidebilirdim!

Rabb'im ölmeden önce, hepimizin gaflet uykusundan uyanmamıza vesileler nasip etsin ve biz aciz kullarına rahmeti ve merhameti ile muamele buyursun. 

Celalinden, Cemaline sığınıyoruz, bizleri koru Rabb'im, günahlarımızı bağışla! Sen affedicisin.

Günün Sözü;

İnsan toprak alma derdinde, toprak insan alma!
Ne toprağın gözü doydu, ne insanın...